ವಿಪರ್ಯಾಸ.

ಅವನೇನು ಅಂಥಾ ಸುಂದರ ಅಲ್ಲ. ಅವಳೂ ಕೂಡ.

ಇಬ್ಬರೂ ಒಂದೇ ಕಛೇರಿಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋರು. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಎದುರು ಬದುರು ಭೇಟಿ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ದರೂ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಅಂತಹ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳೋ ಹಾಗೆ ಪರಿಚಯ ಇಲ್ಲ.

ಏನು ವಿಪರ್ಯಾಸನೋ? ಇಬ್ಬರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋ ಪ್ರಮೇಯ ಬಂತು. ಸರಿ. ಎಷ್ಟ್ ಬೇಕೋ ಅಷ್ಟು ಮಾತಾಡ್ಕೊಂಡು ಇದ್ದ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ತಾವಿದ್ದರು. ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಬಿಂಕ ಇಲ್ಲ, ಬಿಗುಮಾನ ಇಲ್ಲ.

ಇದಾದ ನಂತರ ಆದ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಏನಂದ್ರೆ ಇಬ್ಬರೂ ಎದುರು ಬದುರಾದಾಗ ಒಂದು ಮಂದಸ್ಮಿತ ಇಬ್ಬರ ಮುಖದಲ್ಲೂ ಅರಳುತ್ತಿತ್ತು.

ದಿನ ಹೀಗೆ ಕಳೀತು. ಇಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ಶಿವಾಂತ ಇದ್ದರು.

ಒಂದು ದಿನ ಇವನು ತಡವಾಗಿ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೊರಟ. ಕಾಕತಾಳಿಯವಾಗಿ ಅವಳೂ ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹೊರಟಳು. ಇಬ್ಬರೂ ಲಿಫ್ಟ್ ಹತ್ತಿರ ಸಿಕ್ಕಿದರು.

ಅವಳು: ಏನು? ಬೇಗ ಹೊರಡ್ತಾ ಇದ್ದೀರಿ?
ಅವನು: ಹಾಗೆ ಸುಮ್ನೆ. ಚೇಂಜ್ ಇರ್ಲಿ ಅಂತ.

ಅವಳು ಲಿಫ್ಟ್ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡಿದಳು. ಅವನು, ನಾನು ಮೆಟ್ಟಲು ಇಳ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತೀನಿ ಎಂದು ಹೊರಟ. ಅವಳು ಗಾಡಿ ತೆಗಿಯೋಕೆ ಬೇಸ್ಮೆಂಟ ಕಡೆ ಲಿಫ್ಟಲ್ಲಿ ಹೊರಟಳು. ಇವನು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳ್ಕೊಂಡು ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡಿನ ಕಡೆ ನಡ್ಕೊಂಡೇ ಹೊರಟ.

ಕಚೇರಿ ಬಿಟ್ಟು ಮಾರು ದೂರ ಹೋಗಿದ್ದ ಅಷ್ಟೇ. ಅವಳು ಹಿಂದುಗಡೆ ಇಂದ ಬಂದಳು.

ಅವಳು: ಎಲ್ಲಿ ತನಕ ಡ್ರಾಪ್ ಮಾಡ್ಲಿ?
(ಇವನಿಗೆ ಅದೇನು ಮುಜುಗರನೋ? ಬಿಗುಮಾನನೋ?)
ಅವನು: ನನಗೆ ನಡ್ಕೊಂಡ್ ಹೋಗೋದ್ರಲ್ಲೇ ಖುಷಿ. ನೀವು ಹೋಗಿ. ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಹೆಚ್ಚು ದೂರ ಇಲ್ಲ. ನಾನು ನಡ್ಕೊಂಡೇ ಹೋಗ್ತೀನಿ.
ಅವಳು: ಬನ್ನಿ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇಗ ಹೋಗೋರಂತೆ.
ಅವನು: ಅಡ್ಡಿ ಇಲ್ಲ. ತಾವು ತಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ಹೋಗಿ. ಬೇಜಾರ್ ಮಾಡ್ಕೋಬೇಡಿ. ನಂಗ್ ನಡ್ಕೊಂಡ್ ಹೋಗಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟ.
ಅವಳು: ಸರಿ ಬಿಡಿ. ಬೈ!!

ಅಂದಿನಿಂದ ಇಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಮಾತನಾಡಿಸಲಿಲ್ಲ.